در روزهای یکسالگی جنبش سبزِ مردم ایران، معترضانی از ایران، اروپا، آمریکا و سراسر جهان گرد هم آمدیم، بی آنکه پیش از این همدیگر را دیده و آشنا باشیم در دل یک جنبشِ متکثر با هم بودن را تجربه کردیم، تنها با آرمانها و رنجهایی مشترک.
اینجا نیز سبزهایی گرد هم آمده اند تا تصویر گر و انتشار دهنده سرخی به جا مانده از امیدهای سبز ایران باشیم. تا راوی و بازگو کننده همه آنچه که خانواده های شهدای جنبش سبز در هر کجا گفته اند و نوشته اند و فریاد زده اند باشیم. آمدیم تا درد ها و امیدهای شهدای یک جنبش معترض و مدنی که در ایران رسانه ای رسمی برای انعکاس نیافت را دقیق و موثق منتشر سازیم. گرد هم آمدیم تا شاید به جای اکثریت خاموش لقب گرفتن، اکثریتی روشن و آگاه را به جهان معرفی کنیم، گرد هم آمدیم تا صدای سانسور شده مردم معترض ایران را از طریق خود ایرانیان به گوش مردم سراسر دنیا برسانیم. تا مرجعی باشیم برای درد و رنجی که به قیمت جان شهروندان مان تمام شده است و خانواده ها و بازماندگان همان شهدا را حکومت تحت شدیدترین فشارها قرار داده است. هنوز ابتدای راهیم و برای دقیق بودن، خانواده های داغدار و نزدیکانشان و شاهدان را فرا خوانده ایم و می خوانیم تا ما را در بازتاب انعکاس و گرد آوری اخبار مربوط به کشته شدگان یک انتخابات مخدوش یاریگر باشند.
هستند خانواده هایی که به دلیل تهدیدهای امنیتی سکوت کرده اند و نامی از عزیزان شهید خود را به رسانه ها و مردم نگفته اند. هستند خانواده هایی که به زور یا به مصلحت لب بسته اند. هستند خانواده هایی که به هیچکس و هیچ کجا دسترسی ندارند و صدایشان در همان خانه های خودشان خاموش مانده است و در میان شتاب خبری یک سال گذشته، آنها فرصت اطلاع رسانی نیافتد.
ما شهروند خبرنگارانی هستیم که با یاری خبرنگاران تلاش می کنیم تا صدای سرخسبزان باشیم. ما همان کسانی هستیم که فیلم ها و عکس و گزارش های مان از خیابان های ایران به رسانه های جهان رسید و حالا می خواهیم بار دیگر در « سرخسبز» صدای همه شهیدان شهر باشیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر